LPM bv 

Wij hebben 2 zonen met autisme en een dochter die zelf zegt dat ze ook bij de club hoort, maar geen diagnose heeft, maar wel symptomen 😉.

Onze jongste is zodanig verstandelijk beperkt dat hij nooit betaald zal kunnen werken en altijd via dagbesteding zijn dag vult. Ook voor mensen met een ernstige beperking is het belangrijk om zingeving te hebben in de dag. Als buitenstaander kan ik dit niet voor hun besluiten wat dit dan is, dit is iets dat ze zelf kunnen aangeven, zelfs als ze niet kunnen praten. Je merkt het in gedrag.

Zelfs met een ernstige verstandelijk beperking is het mogelijk om te kunnen werken en een verschil te kunnen maken. Dit zie je vooral binnen bedrijven in de sociale werkvoorziening.

Mijn jongste heeft behoefte aan veel afwisseling en heeft een korte spanningsboog, mijn oudste zoon heeft een ASS diagnose, maar kan prima meedraaien in de samenleving, als je het niet weet dan zal het je ook niet opvallen. Dat wil niet zeggen dat hij er geen last van heeft, want dat heeft hij zeker wel. Op school uitte zich dat in geen planning kunnen maken, soms het overzicht kwijtraken en gebrek aan structuur. Vaak lukte het ons om hem op de rit te houden, soms hadden we hulp. Het mooie is dat hij bij sociale interactie nagenoeg geen problemen ondervindt van zijn autisme, hij heeft het geluk dat dit bij hem niet verstoord is door ASS. Hij heeft een carrière switch gemaakt en begeleid nu zelf mensen met een beperking. Hij begrijpt ze beter dan wie dan ook.

Bij mensen waar dit, last met de sociale interactie, wel het geval is, is het vaak veel lastiger om een betaalde baan uit te voeren, want die sociale interactie is heel belangrijk in veel banen. Wat jammer is, deze mensen komen vaak aan de kant te staan en veel werkgevers willen geen tijd steken in deze mensen om ze toch mee te krijgen in het arbeidsproces. We hebben grote tekorten en deze mensen zijn heel goed in staat, soms met een kleine aanpassing van het werk en het verwachtingspatroon van de werkgever, invulling te geven aan werkzaamheden.

In de periode dat ik directeur ben geweest bij een bedrijf, heb ik mij ingezet om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt bij ons in het bedrijf op te nemen. Dit is een lastig proces, het vraagt namelijk ook iets van de collega’s, want onderling wordt er altijd gemeten wie wat doet en hoe goed. En uitzonderingen maken voor mensen is lastig. Ook als ze er langer werken en dit moet gebeuren om mensen duurzaam inzetbaar te houden. Het grappige is, dat wanneer je door de zure appel hebt gebeten en de acceptatie op de werkvloer er is, de collega met afstand tot de arbeidsmarkt vaak erg gewaardeerd wordt. Zijn drive is vaak anders dan die van zijn collega’s. Hij is trotser op zijn werk, geeft hem zingeving en heeft inzet niet alleen gebaseerd op geld verdienen. Dit maakt hem in veel opzichten erg waardevol voor het bedrijf en zelfs een cultuurdrager.

Ik vind dat iedereen recht heeft op werk / een zinnige dag invulling, dat is niet hetzelfde dat iedereen moet werken voor zijn geld.

Dit is een oproep aan werkgevers om ruimer te denken dan de standaard paden, daarnaast vind ik dat gemeenten te weinig doen om mensen met afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen.

Ook hier geldt it takes 2 to Tango!