Medezeggenschap in de zorg
Wat niet heel veel van u weten is dat ik een zoon heb met klassiek autisme en een ernstige verstandelijke beperking. Hier zijn we een jaar of 10 geleden achter gekomen en vanaf dat moment zijn we ineens onderdeel geworden van de zorgmolen.
Meestal gaat dit heel goed en wordt je omringd door mensen met passie voor het werk, maar toch gaat het regelmatig ook minder goed en wij hebben rare dingen mogen meemaken. Vaak komt het weer goed als je op je strepen gaat staan, maar soms loopt het door tot een officiële klacht. Na zo’n akkefietje kwam ik in contact met een medezeggenschapsraad en er ging een wereld voor mij open. Ik had werkelijk geen idee hoe dit allemaal ging, dit was een kleine 6 jaar geleden.
Ik ben toen toegetreden tot de medezeggenschapsraad (MZR) van de locatie waar mijn zoon zijn zorg ontvangt. In het begin had ik geen idee wat nu medezeggenschap is, waar je over mee mag praten en waar te advies over moet geven.
Want hier zie je ook nog weleens een onduidelijkheid, meepraten is geen medezeggenschap. Na een tijd snapte ik vrij goed waar de scheidslijn liep. Niet veel later ben ik voorzitter geworden van de medezeggenschapsraad.
Ik was verbaasd dat het een groot verschil maakte wie de manager was van de locatie, de ene manager zag het als een aanvulling de ander vond het maar vervelend. Vooral het laatste type manager worstelde ermee, veel besluiten zonder overleg, met als gevolg ontevreden ouders en ontevreden personeel. En dit heeft helaas vaak ook invloed op de zorg aan de kinderen. Maar het zijn niet alleen managers die worstelen, ook medezeggenschapsraden zelf worstelen, want sommige ouders vinden het lastig om hun rol als ouder los te laten en de rol aan te nemen dat ze daar voor alle kinderen zitten, is ook een proces waarin je langzaam groeit. Je zit er namelijk niet alleen voor je eigen kind.
Het is dan hard werken als MZR om met zo’n manager in gesprek te komen en blijven, zeker als een raad zelf ook nog in kwaliteit moet groeien. De manager die wel snapt hoe medezeggenschap werkt, ziet tevreden ouders, tevreden personeel en bovenal tevreden kinderen die de juiste zorg krijgen. En volgens mij is dat waar iedereen dit voor doet.
Later ben ik voorzitter geworden van een centrale medezeggenschapsraad, dan zie je ook worstelende managers, maar vaak is daar wel het inzicht dat het medezeggenschap iets oplevert, zeker als er cliënten zijn die dit zelf kunnen, ik was in het begin verbaasd over hoe scherp cliënten de zaken zagen en hoe waardevol hun inzichten en adviezen zijn. En op het moment dat iedereen zijn rol mag en kan spelen, zie je de kwaliteit van een organisatie groeien.
Medezeggenschap is formeel geregeld in de wet WMZC en daar zit nu ook de uitdaging, hoe zorg je dat een formele wet op een ontspannen en liefst informele wijze wordt toegepast, maar wel met de formele verslaglegging. Hier is het vooral, “It takes 2 to Tango” Samen de cliënt centraal stellen, binnen een duurzame zorgonderneming.
Wil je hier meer over weten, stuur mij een bericht of bel mij gerust.
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.